Paarden voeding – de basis

Een basiskennis van de spijsvertering van het paard is noodzakelijk om te begrijpen hoe een paard moet worden gevoederd volgens zijn behoeften. De meeste (rij)paarden krijgen vaak te veel voer en bijgevolg te veel energie toegediend. Voedingsgerelateerde ziekten zijn het gevolg. De eisen die aan de voeding van paarden worden gesteld, verschillen niet alleen van ras tot ras, maar hangen ook af van de veehouderij, de leeftijd, de gezondheidstoestand, de grootte en het gebruik.

Ondanks verschillende voedingsbehoeften hebben alle paarden hetzelfde gevoelige spijsverteringsstelsel. Wat de spijsvertering van het paard zo bijzonder maakt en wat je als paardeneigenaar moet weten om voedergerelateerde ziekten te voorkomen, wordt in deze gids uitgelegd.

Het spijsverteringstelsel van het paard – een gevoelig systeem in leven gehouden door bacteriën

Mondholte

Het paard neemt voedsel op met behulp van zijn lippen, tong en soms met zijn snijtanden. Paarden zijn echte fijnproevers: hun mondholte telt tot 35.000 smaakpapillen. Ter vergelijking: mensen hebben er slechts 10.000, zodat het voor het paard mogelijk is om zelfs individuele kruimels uit de muesli te sorteren die het niet lekker zijn.

In de mond wordt het voedsel tussen de kiezen geplet en goed uitgespeekseld. Het speekselen van het voedsel is zeer belangrijk voor het glijdende vermogen van de brij en de verdere vertering. In het speeksel bevinden zich echter geen zetmeelafbrekende enzymen, zodat de voorvertering alleen in de mondholte plaatsvindt door het fijnmalen van het voedsel. Daarom heeft het paard veel rust en tijd nodig bij het eten. Een groot paard heeft tussen de 40 en 50 minuten nodig voor een kilo ruwvoer, en ongeveer 10 minuten om een kilo krachtvoer af te breken. Als het paard geen tijd heeft of onder stress staat, zal het gaan schransen. Bijzonder geconcentreerd voer kan zich dan aan de ingang van de maag ophopen zonder te worden fijngehakt en tot een verstopping van de slokdarm leiden.

De maag

Het paard heeft een relatief kleine maag in verhouding tot zijn lichaamsgrootte. De maag van een paard kan tussen 7 en 10 liter bevatten en kan zelfs tot tweemaal in omvang uitzetten. Dit is echter een grote belasting voor het orgaan, en over-expansie leidt tot koliekverschijnselen. Om dit te voorkomen, moet u het volgende weten:

Als het paard rust en voldoende tijd heeft gehad toen het voer werd gegeven, komt de voedselbrij goed fijngehakt en geweekt in de maag aan – het kan de maag snel passeren.

Indien het voedsel echter niet voldoende is doorgekauwd, is het moeilijker voor het maagsap om het voedsel dat half is doorgekauwd, in te slikken. Het voedsel blijft langer in de maag en de maagwand wordt overbelast.

Het is vooral van belang als het krachtvoer vóór het hooi wordt gegeven. Het concentraat ligt dan zwaar en lang in de maag. Als het hooi met veel water (speeksel) erbovenop wordt gegeven, is de maag sneller overvuld en veroorzaakt buikpijn – het paard heeft koliek. Daarom is het raadzaam het hooi ten minste 30 minuten vóór het krachtvoer te geven, zodat het paard al verzadigd is en het krachtvoer niet meer ongekauwd opslurpt.

Dunne darm

De dunne darm van het paard is 20 meter lang, maar heeft een nog grotere oppervlakte door de vlokken (vingervormige verhogingen van het dunne darmslijmvlies). In de dunne darm worden eiwitten, vetten en gemakkelijk oplosbare koolhydraten afgebroken tot hun bestanddelen. Daartoe wordt vanuit de lever gal in de darminhoud gespoten. Aangezien het paard geen galblaas heeft die vloeistof in voorraad produceert, geeft de lever de afscheiding voortdurend af.

Door de lage enzymactiviteit is het vermogen van het paard om zetmeel te verteren sterk verminderd. Daarom is het belangrijk dat het paard weinig en alleen licht verteerbaar zetmeel krijgt, zoals dat in haver voorkomt. Diervoer met een hoog en moeilijk te verteren zetmeelgehalte (bv. maïs) moeten hydrothermisch worden verteerd, d.w.z. dat de korrels onder invloed van warmte en vocht zacht worden en zo beter verteerbaar worden voor het paard.

Zetmeel dat in de dunne darm niet is verteerd, gaat naar de dikke darm, waar het het evenwicht van de darmflora verstoort. De microben die zich daar bevinden en die essentieel zijn voor het voortbestaan van het paard, worden gedood door de verlaging van de pH-waarde en de gistingsprocessen. Daarom moet bij de keuze van het voer rekening worden gehouden met een goede precaecale (vóór de dikke darm) verteerbaarheid van zetmeel.

De belangrijkste plaats van de spijsvertering bij paarden: de dikke darm.

Met ongeveer 20 kilogram bacteriën draagt het paard in zijn dikke darm een hele staat van spijsverteringshelpers met zich mee, die van essentieel belang zijn voor de overleving van het paard. De bacteriën willen goed gevoed worden, anders raakt de darmflora uit balans. In 33 tot 44 uur breken de micro-organismen de voedingspulp en de slecht oplosbare plantaardige kalkstoffen cellulose, hemicellulose en pectines af. Daarbij komen vluchtige vetzuren, B-vitamines en sporenelementen vrij, die door de wand van de dikke darm worden opgenomen.

Het aangevoerde voedsel bepaalt de oriëntatie van de bacteriën. Ze passen zich aan het voedsel aan nadat ze eraan gewend zijn geraakt en vermenigvuldigen zich in overeenstemming daarmee. Veranderingen in het voer moeten daarom altijd met de nodige voorzichtigheid worden behandeld, omdat ze – als ze te abrupt worden doorgevoerd – schadelijk kunnen zijn voor de bacteriën. Bovendien kan ongeschikt voeder, zoals hooi en kuilvoer, het darmevenwicht verstoren. Door de fermentatie zijn er geen moeilijk verteerbare plantaardige bestanddelen meer in het voer waarmee de microben zich zouden kunnen voeden, waarna zij sterven.

Hoe verder de voedselbrij in de dikke darm komt, hoe meer water eraan wordt onttrokken. Tegen het einde geven uitstulpingen in de wand van de dikke darm de uitwerpselen hun typische bolvorm voordat zij worden uitgescheiden.

De 10 basisregels voor paardenvoeding

1. Hooi heeft voorrang

Voor het vroegere steppepaard heeft ruwvoer in de vorm van hooi van hoge kwaliteit prioriteit in de voeding van paarden. Het hoge drogestofgehalte (ca. 88 %) en het gehalte aan ruwe celstof vormen de voedingsbasis voor de darmbacteriën. Daarom moet het paard 1,5 kilogram hooi per 100 kilogram lichaamsgewicht per dag krijgen. Voor een warmbloedpaard van 600 kg betekent dit minstens 9 kg hooi. Paarden op houtkrul moeten ten minste 2 kg hooi per 100 kg lichaamsgewicht krijgen om lange onderbrekingen in het voeren te voorkomen.

Om koliek te voorkomen, moet het paard het hooi ten minste 30 minuten voor het krachtvoer krijgen.

2. Lange voedertijd met korte pauzes en kleine hoeveelheden voer

De maag van het paard produceert voortdurend maagzuur. Om te voorkomen dat de maagwand wordt aangetast door het bijtende zuur en dat maagzweren ontstaan, moet de maag voortdurend voedsel hebben om te ontleden. Voedingspauzes mogen niet langer duren dan vier uur.

Vanwege het kleine maagvolume van 7 tot 10 liter, moet het paard veel kleine porties krijgen gedurende de dag. Met één schep haver (ongeveer 1 tot 1,5 kilogram) plus speeksel (ongeveer 3 liter) is de maag al halfvol. Om een overvolle maag te vermijden, moet de totale hoeveelheid in verschillende, kleine porties worden verdeeld. 3 of meer porties verspreid over de dag is optimaal.

Om de voedertijd te verlengen en hectisch eten te voorkomen, zijn hooinetten geschikt. Voor krachtvoer kunnen grote, ronde stenen in de trog worden gelegd.

3. Terughoudendheid bij het voeden met proteïnen

Eiwit is een belangrijke bron van essentiële aminozuren, die belangrijk zijn voor de ontwikkeling van spieren en cellen. De eiwitinname moet echter worden aangepast aan de intensiteit en de behoefte van het werk. Het spijsverteringsstelsel van het paard kan een overaanbod aan eiwitten verdragen tot twee à driemaal de onderhoudsbehoefte. Een permanent te grote toevoer schaadt echter de ontgiftingsorganen lever en nieren en leidt uiteindelijk tot stofwisselingsziekten. De meeste vrijetijdspaarden doen niet meer dan lichte arbeid en dekken hun eiwitbehoefte voldoende met hooi.

4. Wees voorzichtig met te veel zetmeel in paardenvoer

Het paard is een precaecale zetmeelverteerder met een lage enzymatische afbraak, wat betekent dat zetmeel hoofdzakelijk in de dunne darm wordt verteerd. Onverteerd zetmeel dat in de dikke darm terechtkomt, verstoort het milieu van de darmbacteriën. Als gevolg daarvan sterven de darmbacteriën af en komen endotoxinen (toxinen) vrij die in de bloedbaan terechtkomen. Ook kunnen gisting en daaruit voortvloeiende winderigheid, spanning en irritatie van de slijmvliezen optreden. Bij een ontstoken darmslijmvlies is het vermogen om voedingsstoffen, mineralen en sporenelementen op te nemen verminderd. Daarom moet in de voeding van paarden gebruik worden gemaakt van voer met licht verteerbaar zetmeel. Haver is geschikt als krachtvoer omdat het minder zetmeel bevat dan andere soorten voeder en gemakkelijk verteerbaar is. Als je het paard grote hoeveelheden haver wilt voeren, moet de hoeveelheid in ten minste drie porties over de dag worden gegeven.

5. Minerale basisvoeding is verplicht

Om verschillende lichaamsfuncties in stand te houden, heeft het paard bulk- en sporenelementen nodig. Tot de bulkelementen behoren calcium, kalium, magnesium, natrium, fosfor, chloor en zwavel. Een evenwichtige calcium/fosforverhouding (Ca:P) van 1 tot 3:1 is bijzonder belangrijk voor het paard. Beide elementen maken tot 70% van het mineraalgehalte van het paard uit en worden hoofdzakelijk in de beenderen opgeslagen. Een verschoven Ca:P-verhouding kan leiden tot demineralisatie van de botten, wat uiteindelijk pijn, botbreuken en osteoporose tot gevolg heeft. In de regel wordt de calcium-fosforbehoefte gedekt met 1,5 kg ruwvoer per 100 kg paardengewicht. Indien de hoeveelheid ruwvoer echter onder de aanbevolen waarden ligt, moet het tekort worden gecompenseerd door een mineraal voeder met een evenwichtige Ca:P-verhouding.

Sporenelementen zijn zink, ijzer, koper, mangaan, jodium, selenium en kobalt. Door het intensieve landbeheer zijn de bodems echter uitgespoeld, zodat vooral zink, seleen en koper in hooi en gras vaak schaars zijn. Het tekort aan voedingsstoffen moet worden gecompenseerd door een goede basisvoeding met mineralen.

6. Beperking van de olietoevoer

Vet in de vorm van olie is een belangrijke energieleverancier, die vooral belangrijk is voor paarden in de wedstrijdsport of voor graanvrij gevoederde paarden. Slechts 50 milliliter olie levert het paard 2 megajoule (MJ) aan energie op. Zeer weinig vrijetijdspaarden hebben echter zulke hoge extra energiewaarden nodig, zodat het bijvoederen van olie voor de meeste paarden overbodig zou moeten zijn.

Een overmatige vetinname kan de maaglediging belemmeren en ook de microbiële activiteit in de dikke darm verminderen. Daarom zou het paard niet meer dan 1 tot 1,5 g olie per kg lichaamsgewicht per dag moeten krijgen. Deze porties moeten verspreid over de dag worden gegeven.

Oliën die goed door het paard worden verdragen zijn soja-, zonnebloem-, koolzaad-, lijnzaad- en mariadistelolie.

7. Bepaal een vaste voedertijd

Paarden zijn routinedieren met een interne klok. Om stress voor en tijdens het voederen te voorkomen, worden vaste voedertijden en een exacte volgorde van voederen aanbevolen. Automatische voederautomaten zijn de optimale oplossing voor het geven van krachtvoer. Op die manier wordt voernijd, snauwen, boxkloppen en natmaken van de afrastering voorkomen.

8. Zorgvuldige verandering van voer

Het spijsverteringsstelsel van het paard is zeer gevoelig en gemakkelijk van streek te brengen. Abrupte veranderingen in de voeding kunnen het milieu van de darmbacteriën ernstig verstoren. Deze bacteriën hebben enige tijd nodig om aan nieuwe voedselsamenstellingen te wennen, zich daaraan aan te passen en zich dienovereenkomstig te vermenigvuldigen. Plan ten minste twee weken voor de voederomschakeling, waarin je elke dag kleine porties van het oude door het nieuwe voeder vervangt.

Bij het veranderen van voer zijn de analytische componenten van belang, niet het soort voer zelf. Als bijvoorbeeld de vroegere muesli en het nieuwe korrelvoer dezelfde analytische bestanddelen hebben, kan het paard zonder een zachte overgang worden overgeschakeld.

Je moet bijzonder voorzichtig zijn bij de overschakeling van wintervoer (uitsluitend hooi) op zomervoer (weidegras) – en vice versa. In de zomer zijn er nauwelijks nog darmbacteriën die de moeilijk verteerbare, plantaardige bestanddelen van het hooi kunnen afbreken. Deze moeten eerst opnieuw worden gevormd, en daarom moet tegen het einde van het beweidingsseizoen hooi parallel met het weidegras worden gevoerd. Op dezelfde manier moet hooi aan het begin van het beweidingsseizoen worden gevoerd.

9. Zorg voor voldoende vers drinkwater

Water is van cruciaal belang voor een evenwichtige spijsvertering, een goed functionerende thermoregulatie en een evenwichtig metabolisme van het paard.

Een paard heeft een drinkwaterbehoefte van 5 tot 13 liter per 100 kg lichaamsgewicht. Dit betekent dat een warmbloedpaard van 600 kg tussen 30 en 80 liter per dag kan drinken.

De hoeveelheid water hangt af van de buitentemperatuur en de intensiteit van het werk. Zorg ervoor dat het paard te allen tijde vrije toegang heeft tot schoon, reukloos water van drinkkwaliteit.

10. Zoutlik voor vrije verwijdering

Een paard dat zweet als gevolg van werk of hoge buitentemperaturen verliest belangrijke elektrolyten via het zweet. Per liter zweet kan het paard ongeveer 8,5 g natriumchloride verliezen. Dit elektrolytverlies kan worden gecompenseerd met een lik zout.

Leg de liksteen niet in de voederbak, maar hang hem op of plaats hem in een liksteenhouder om hem schoon te houden. Als de zoutlik in de voederbak ligt, wordt het paard gedwongen meer zout op te nemen dan het nodig heeft, wat niet bevorderlijk is voor zijn gezondheid.

Onervaren zogende veulens moet de vrije toegang tot zout worden ontzegd, zodat zij geen diarree krijgen.

Paarden die als volwassen dieren het zout er letterlijk in brokken afbijten, hadden als veulen onbeperkte toegang tot zout. De steen moet bij deze paarden worden weggehaald en pas worden aangeboden als het paard heeft gezweet.

De 10 basisregels van paardenvoeding nog eens samengevat

Wat voor soorten paardenvoer zijn er?

Paardenvoer kan aan de hand van de soorten worden onderverdeeld in de bestanddelen en ingrediënten. Een goed begrip van de verschillende soorten paardenvoer zal het gemakkelijker maken het rantsoen te berekenen naar gelang van de behoeften.

Hoeveel voer heeft mijn paard nodig? De 1×1 van het rantsoenberekening

Voor het vluchtende dier paard kan overgewicht of ondergewicht in het wild levensbedreigend zijn. Hoewel onze paarden niet meer hoeven te vluchten voor roofdieren, zijn hun hele bewegingsapparaat en metabolisme aangepast aan een ideaal gewicht. Om dit te behouden of te bereiken is een voederrantsoen dat optimaal is afgestemd op de bewegingsmogelijkheden onontbeerlijk.

Elk paard moet individueel bekeken worden. Zelfs bij paarden van eenzelfde ras moeten de houding, de werkprestaties, de leeftijd, de gezondheid en de lichamelijke conditie altijd onafhankelijk worden beoordeeld.

Hoe stel ik het voederrantsoen van mijn paard correct samen?

Eerst wordt het basisrantsoen, d.w.z. de basisenergievoorziening van het paard, berekend. Het is belangrijk om te weten over

• het gewicht en de grootte van het paard
• Leeftijd
• Ras of type paard (koudbloedig, warmbloedig, volbloed, pony)
• Maat
• gezondheidstoestand (ziekten kunnen de behoefte aan energie en voedingsstoffen doen toenemen)
• Weiden en voedergewassen
• Oefen mogelijkheid

De volgende richtwaarden voor de energie- en nutriëntenbehoefte gelden voor het onderhoudsmetabolisme:

Voorbeeld: Een paard van 600 kg heeft 73 MJ energie nodig voor zijn onderhoud. In de zomer wordt hij 6 uur in de wei gezet en ’s nachts in een box gehouden. In de paddock eet hij ca. 4 kg per uur, d.w.z. in totaal 24 kg weidegras (1 kg weidegras = 2,3 MJ DE). Door te grazen bereikt ons paard een energiewaarde van ongeveer 55 MJ. Om aan de energiebehoefte voor onderhoud te voldoen, krijgt ons paard ongeveer 3 kg hooi met een energiewaarde van 7,3 MJ/kg voor en na het grazen. Zo krijgt ons paard, dat niet wordt bereden of bewerkt, voldoende te eten met 6 uur weidegang en 3 kg hooi.

De tweede stap is het berekenen van de prestaties van het paard. Ook hiervoor bestaan richtwaarden, in welke mate licht, middelzwaar en zwaar werk worden gedefinieerd:

Voorbeeld: Ons vrijetijdspaard van 600 kg wordt in de zomer licht bewerkt. Een uur lang maken we een ontspannen wandeling op het platteland, en zo nu en dan galopperen we. Daarom moet 25 % meer energie worden toegevoegd aan het basisrantsoen. De totale energiebehoefte is nu 91,25 MJ DE.

Met 6 uur grazen hebben we er al 55,2 MJ opzitten. In totaal ontbreekt nog 36,05 MJ, dat moet worden gedekt door ruwvoer en/of krachtvoer. Er zijn de volgende mogelijkheden:

• 5 kg hooi (7,3 MJ per kg) = 36,5 MJ NL
• 3 kg hooi (7,3 MJ per kg) + 1,2 kg haver (11 MJ per kg) = 36,06
• enz.